႐ွးလူႀကီးေတြ အျမဲေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကေတာ့ "ပညာေရႊအိုး လူမခိုး" တဲ့။ ဒါေပမဲ႔ ခၽြတ္ၿခံဳက်လာတဲ့ ျမန္မာျပည္ ပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္ စာ႐ြက္ တစ္႐ြက္သာသာ ျဖစ္လာတဲ့ ဘြဲ႔လက္မွတ္ေတြၾကား မိ်ဳးဆက္သစ္ေတြကို ေပးဖို႔
ပညာေရႊအိုးေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနသလို ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီအခါ အဲလိုအေျခအေနက ေဖာက္ထြက္ျပီး မိ်ဳးဆက္သစ္ေတြအတြက္ တိုးတက္ရာ လမ္းစေတြ ဘယ္လိုရွာၾကမလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းဟာ အေရးၾကီးလာပါတယ္။
ပထမဆံုး ေတြးရမယ့္အခ်က္ကေတာ့ ပညာဆိုတာကို ဘယ္လို ပိုင္းျဖတ္မလဲ ဆိုတာပါပဲ။ ပညာလို႔ဆုိရာမွာ အတန္းပညာကိုပဲ ရည္ညြန္းေတာ့မလား ဘ၀က ေပးတဲ့ပညာကိုေရာ ထည့္သြင္းစဥ္းစားမလား။ ပညာေရးစနစ္ က်ဆင္းေနတဲ့ ျမန္မာနိုင္ငံက မိ်ဳးဆက္သစ္ေတြရဲ႕ တိုးတက္ရာလမ္းစဟာ အတန္းပညာ ဆိုတာနဲ႔ ဘယ္ေလာက္သက္ဆိုင္ေနေသးသလဲ။ တိုးတက္ရာ လမ္းစရွာဖို႔ တျခား ဘာေတြ လိုအပ္ေသးသလဲ။
လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုမွာ အႏၲရာယ္အႀကီးဆံုးသူေတြကေတာ့ အသိဥာဏ္မဲ့တဲ့ လူၾကီးေတြပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ နယူးေယာက္စီးတီး တကၠသိုလ္ရဲ႕ ဒႆနပါေမာကၡ ဟာရီ အိုဗာစထရိ (Harry Overstreet) က ေကာက္ခ်က္ခ်ဖူးပါတယ္ ။ သူေကာက္ခ်က္ခ်သလိုပဲ ေနာင္တခ်ိန္က်ရင္ လူၾကီးျဖစ္လာမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕မိ်ဳးဆက္သစ္ေတြအတြက္ အတန္းပညာက ေပးတဲ့ ပညာဥာဏ္ သာမက အသိဥာဏ္ ရွိဖို႔ဆိုတာလည္း လိုအပ္ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ခုလံုးနဲ႔ ပတ္သက္ေနတဲ့အရာကေတာ့ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ။
ပညာေရးသုေတသနပိုင္းမွာ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာနဲ႔ အတန္းပညာအရည္အေသြးတို႔ကို ေလ့လာတဲ့အခါ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပညာသင္ယူလိုစိတ္ (academic motivation) ဟာ အေရးပါတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို ေတြ႕ရွိလာၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပညာသင္ယူလိုစိတ္ကို အတြင္းစိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ျခင္း (Intrinsic) နဲ႔ ျပင္ပ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ျခင္း (Extrinsic) စသျဖင့္ ႏွစ္မိ်ဳး ခြဲျခားထားၾကပါတယ္။ အတြင္းစိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ပညာ သင္ယူလိုစိတ္ကေတာ့ ဘာသာရပ္တစ္ခုကို သင္ယူရင္ စိတ္၀င္စားမႈေၾကာင့္၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္၊ ကိုယ္ပိုင္ ေက်နပ္မႈရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ ျပင္ပ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ အတန္းပညာ သင္ယူလိုစိတ္ကေတာ့ မိဘဆရာေတြက သင္ယူခိုင္းတဲ့အတြက္ေၾကာင့္၊ မသင္ယူရင္ အျပစ္ရွိသလို ခံစားရတဲ့့အတြက္ေၾကာင့္၊ အတန္းပညာရရင္ ဘ၀အတြက္တက္လမ္းရွိႏိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ အတြင္းစိတ္ကျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ပညာသင္ယူလိုစိတ္ ပိုရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားဟာ အတန္းပညာကို ပိုတတ္ေျမာက္နိုင္သလို ၊ ပိုထူးခြ်န္ေၾကာင္းကို ပညာေရးသုေတသီေတြက ထပ္မံ ေတြ႔ရွိၾကပါတယ္။
နိုင္ငံတကာကေက်ာင္းေတြမွာ သင္ခန္းစာေတြကို ေက်ာင္းသားေတြစိတ္၀င္စားေအာင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ ဆိုတဲ့အခ်က္က သင္ခန္းစာေတြ ျပင္ဆင္တဲ့အခါ အျမဲအေလးထားစဥ္းစားတဲ့ အေရးၾကီးတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ပါပဲ။ ေက်ာင္းသားတိုင္းအတြက္ သင္ခန္းစာတိုင္း ဘာသာရပ္တိုင္းဟာ စိတ္၀င္စားစရာျဖစ္ဖို႔ ခဲယဥ္းေပမယ့္ အနည္းဆံုး တခ်က္တေလေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာ ဆိုတာမိ်ဳး ရွိသင့္ပါတယ္ ။ အဲလိုျဖစ္ဖို႔ လုပ္နိုင္တဲ့ နည္းတစ္နည္းကေတာ့ သင္ခန္းစာေတြကို ေက်ာင္းသားေတြ ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ အျပင္ေလာကနဲ႔ ဆက္စပ္ျပီး သင္ၾကားတဲ့နည္းပါပဲ။ ေက်ာင္းသားတိုင္းဟာ သူတို႔ သင္ၾကားေနရတဲ့စာေတြကို အျပင္ေလာကမွာလည္း အသံုးျပဳလို႔ရပါလား ဆိုတဲ့အခ်က္ကို ျမင္လာတဲ့အခါ အဲဒီသင္ခန္းစာမွာ စိတ္၀င္စားမႈ အနည္းနဲ႔အမ်ား ရွိလာႏိုင္ပါတယ္။ ဥပမာ .. မူလတန္းကေလးေတြကို အေပါင္း အႏႈတ္သင္တဲ့အခါ သူတို႔သံုးေနက် ပစၥည္းေတြကို သံုးျပီးျဖစ္ေစ၊ ေလ့လာေရးခရီး အေနနဲ႔ အျပင္ ေက်ာင္းအနီးအနားကိုသြားျပီး အုတ္တိုင္ေတြကို ေရတြက္တာျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာက္တံုးေတြ ေရတြက္တာျဖစ္ျဖစ္ ၊ အဲလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ေခါင္းထဲကို အျမဲမွတ္၀င္သြားနိုင္မယ့္ သင္ၾကားနည္းမ်ိဳးကို သံုးသင့္ပါတယ္။ အဲလိုမွသာ ေက်ာင္းသားေတြဟာ သင္ခန္းစာေတြကို စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ပဲ က်က္မွတ္ေနတာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေခါင္းထဲမွာ သူ႔အလိုလို စြဲသြားတာမိ်ဳး ျဖစ္ပါမယ္။
ပညာသင္ၾကားေရးပိုင္းမွာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို ဆက္ဆံတဲ့အခါ ကိုယ္တိုင္ က်င္လည္ခဲ့ဖူးတဲ့အေျခအေန ပံုစံမိ်ဳးနဲ႔ မခ်ဥ္းကပ္ဘဲ လူငယ္ေတြရဲ႕ သေဘာသဘာ၀ စရိုက္ကို နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ "ဒါသင္ ဒါက်က္ ဒါေျဖ" ဆိုတာထက္ မိ်ဳးဆက္သစ္ေတြကို ကိုယ္ပိုင္ေတြးေတာ ေလ့လာႏိုင္တာမိ်ဳး ျဖစ္ေအာင္လည္း လမ္းဖြင့္ေပးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အဲလိုလုပ္ဖို႔အတြက္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြဟာ သင္ခန္းစာေတြကို ရွဳေထာင့္အမိ်ဳးမိ်ဳးက ျမင္ႏိုင္ဖို႔ ပိုေလ့လာရမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြကိုလည္း အျမဲစိတ္၀င္တစား နားေထာင္ျပီး သူတို႔နဲ႔ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးေပးရပါမယ္။ အဲလိုလုပ္လိုက္တာဟာ ဆရာနဲ႔ တပည့္ေတြၾကား ေလးစားသမႈ ေလ်ာ့နည္းတယ္လို တခ်ိဳ႕က ထင္မွတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ ဘယ္အရာမဆို လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ဟာ ရွဳေထာင့္ ျမင္ပံုခ်င္း မတူတတ္ၾကပါဖူး ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာနဲ႕ ေက်ာင္းသားၾကားမွာလဲ အဲလို ရွဳေထာင့္မတူတာ သဘာ၀ပါပဲ။ အဲလို မတူညီတဲ့ ရွဳေထာင့္ေတြကို ဆံုမွတ္တစ္ခုျဖစ္ေနတဲ့ သင္ခန္းစာဆီကို ဘယ္လိုျပန္ဆြဲေခၚမလဲ ဘယ္လို ျပန္ဆက္စပ္မလဲ ဆိုတာကေတာ့ ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ စာသင္ၾကားႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္း ၊ ဘာသာရပ္အေပၚ သိကြ်မ္းနားလည္တဲ့ အရည္အခ်င္းေပၚမွာ အမ်ားၾကီး မူတည္ပါတယ္ ။
အဲလိုေတြလုပ္ရင္ေရာ ဘယ္လိုအက်ိဳးရွိနိုင္သလဲလို႔ ေမးစရာျဖစ္လာပါတယ္။ အဲလိုလုပ္တဲ့အခါ ေက်ာင္းသားေတြဟာ သူတို႔ သင္ယူေနတဲ့အရာေတြကို ရွဳေထာင့္အမိ်ဳးမိ်ဳးက ၾကည့္တတ္လာမယ္။ အရာတိုင္းမွာ ရွဳေထာင့္တစ္ခုတည္းမဟုတ္ ဆိုတဲ့အခ်က္ကို လက္ခံလာႏိုင္မယ္။ တပံုစံတည္း သမားရိုးက် မျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္၀င္စားမႈလည္း ပိုရွိလာနိုင္ပါတယ္။ သင္ယူေနတဲ့ အရာေပၚမွာ စိတ္၀င္စားမႈ ေပၚလာတဲ့အခါ အထက္က ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ အတြင္းစိတ္က ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ပညာသင္ယူလိုစိတ္ ကိန္းေအာင္း သြားပါလိမ့္မယ္ ။ အဲဒါရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲကေတာ့ အတန္းပညာကို ပိုေကာင္းမြန္ေအာင္ သင္ယူလာနိုင္ပါမယ္။
အဲလို မိ်ဳးဆက္သစ္ေက်ာင္းသားေတြကို ရွဳေထာင့္အမိ်ဳးမိ်ဳးကေန ေမးခြန္းထုတ္တာကို အားေပးသင့္ေပမယ့္ တခ်ိန္တည္းမွာ ဆရာသမားကို ရိုေသေလးစားတတ္တဲ့စိတ္၊ တဖက္က အခ်က္အလက္က်က်နဲ႔ ေဆြးေႏြးတာကို နားေထာင္တတ္တဲ့ စိတ္မိ်ဳးေတြ ရွိၿပီး ကိုယ့္ရွဳေထာင့္ကပဲ မွန္တယ္ဆိုျပီး တဇြတ္ထိုး အျငင္းပြားတတ္တဲ့ စိတ္မိ်ဳး ျဖစ္မလာေအာင္လည္း အသိဥာဏ္ပိုင္းမွာ သြန္သင္ဆံုးမရပါမယ္ ။
အသိဥာဏ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာမွာလည္း မိ်ဳးဆက္သစ္ေတြအတြက္ အမ်ားၾကီး လမ္းညႊန္စရာေတြ ရွိေနပါတယ္။ အင္တာနက္အပါအ၀င္ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းေပၚ လုိက္ပါလာေနၾကတဲ့ ေခတ္လူငယ္ေတြဟာ ေခတ္နဲ႔အတူမီွေအာင္လိုက္ရင္း လမ္းလြဲမသြားၾကဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ကိုယ့္လူမိ်ဳးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံေတြ၊ ဘာသာေရးပိုင္းေတြကို ေက်ာင္းသားေတြ သိနားလည္ေအာင္၊ လူသားျခင္းအေပၚ စာနာေထာက္ထား ကူညီတတ္တဲ့စိတ္မိ်ဳး ကိန္းေအာင္းလာေအာင္ ေက်ာင္းေတြမွာ Civic & Moral Education ဆိုတဲ့ ဘာသာရပ္မိ်ဳးကို ထည့္သြင္းသင္ၾကားေပးဖုိ႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အဲလိုဘာသာရပ္ဟာ ငယ္ရြယ္တဲ့ မူလတန္းအရြယ္ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အထူးပိုလုိအပ္သလို အလယ္တန္း အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြ အတြက္လည္း လိုအပ္ပါတယ္။ ကိုယ့္လူမိ်ဳး ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းကို ေသခ်ာသိရွိနားလည္မႈမရွိခဲ့ရင္ မိ်ဳးဆက္သစ္ေတြဟာ တျခားလူမိ်ဳး ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းေတြကို ေသခ်ာ ခြဲျခားစိတ္ျဖာျပီး နားလည္ႏိုင္မယ့္ အရည္အခ်င္းမိ်ဳး ေလ်ာ့နည္းသြားပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါ ဘယ္လိုအရာက ကိုယ္နဲ႔သင့္ေတာ္တယ္ဆိုတာကို စဥ္းစားေတြးေတာမႈ မရွိဘဲ အတုယူ မွားနိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲလိုဘာသာရပ္မိ်ဳးဟာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အသိဥာဏ္ပိုင္းကို ျမွင့္တင္ေပးဖို႔ အထူး လိုအပ္ပါတယ္။
ကေလးအရြယ္မွာသာ မူရင္း စူးစမ္းလိုစိတ္ေၾကာင့္ အတြင္းစိတ္ကျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ပညာသင္ယူလိုစိတ္ ႐ွိတတ္ၾကေပမယ့္ အသက္အရြယ္ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် သင္ယူရတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြ ခဲယဥ္းလာတာနဲ႔အမွ် အဲလို အတြင္းစိတ္ကျဖစ္ေပၚလာတဲ့ပညာသင္ယူလိုစိတ္မ်ိဳး ရွိေအာင္ လုပ္ဖို႔ ခဲယဥ္းပါတယ္။ အဲလိုအခ်ိန္မွာ အနည္းဆံုးေတာ့ ျပင္ပ အေၾကာင္းအခ်က္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ပညာသင္ယူလိုစိတ္မိ်ဳး (extrinsic motivation) ေပၚလာေအာင္ေတာ့ လုပ္ရပါမယ္။ အထက္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ျပင္ပအေၾကာင္းအခ်က္သံုးခုထဲမွာ အတန္းပညာရရင္ ဘ၀တက္လမ္း ႐ွိႏိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္တဲ့ စိတ္မိ်ဳး ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕စိတ္ထဲ အျမဲကိန္းေအာင္းေနဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။
ဘ၀မွာ အတန္းပညာရဲ႕အေရးပါတဲ့ အေၾကာင္း တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းေတြကို ဗဟုသုတလည္း ျဖစ္ေအာင္ အတုလည္းယူနိုင္ေအာင္ ေျပာျပသင့္ပါတယ္။ ဥပမာအျဖစ္ … Oprah Winfrey ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သူဟာ ဆင္းရဲျပီး အိမ္ေထာင္ကြဲေနၾကတဲ့ မိဘနွစ္ပါးဆီကေန ေမြးဖြားလာေပမယ့္ အတန္းပညာပိုင္းမွာ ထူးခြ်န္တဲ့အတြက္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ စေကာလားရွစ္ေတြ ရခဲ့ပါတယ္။ သူမရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈကို သတိထားမိတဲ့ ေရဒီယိုအသံလႊင့္ဌာန တစ္ခုက သူမကို အလုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္ ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူမဟာ တီဗြီသတင္းဌာနမွာ ပထမဆံုးေသာ အသက္အငယ္ဆံုး လူမည္းအမိ်ဳးသမီးအျဖစ္ သတင္းေၾကညာသူအျဖစ္ ခန္႔ထားျခင္းခံခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ talk show host ျဖစ္လာတဲ့အျပင္ ကမာၻ႕ အခ်မ္းသာဆံုး လူမ်ားစာရင္းထဲမွာလည္း စာရင္း၀င္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္လို႔သာ သူမဟာ အတန္းပညာမွာ မထူးခြ်န္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ သူမရဲ႕ ဘ၀တက္လမ္းအတြက္ လမ္းစေတြဖြင့္လာဖို႔ ခဲယဥ္းပါမယ္။ ေနာက္ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကေတာ့ Liz Murray ဆိုသူပါပဲ။ သူမဟာ HIV ရွိေနတဲ့ မူးယစ္ေဆး၀ါးေတြစြဲေနတဲ့ မိဘေတြက ေမြးဖြားလာခဲ့ပါတယ္။ သူမပတ္၀န္းက်င္မွာ ဟစ္ပီလူမိ်ဳးေတြ ျပည့္က်ပ္ေနခဲ့ျပီး သူတို႔ဘ၀ေတြရဲ႕ ပ်က္စီးယုိယြင္းမႈေတြကိုၾကည့္ျပီး သူမက သင္ခန္းစာယူတတ္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲလို ဘ၀မိ်ဳးကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႔ အတန္းပညာကို ၾကိဳးစားသင္ယူခဲ့တဲ့အတြက္ ေနာက္ဆံုးမွာ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ကို ေရာက္႐ွိႏိုင္ခဲ့ပါတယ္ ။
အတန္းပညာကို ယူရာမွာ ဇြဲမေလွ်ာ့တဲ့ စိတ္ဓာတ္ရဲ႕အေရးပါမႈကို သာဓကျပရရင္ စကၤာပူနိုင္ငံက Dr. William Tan ဆိုတဲ့သူကို ရည္ညြန္းရပါမယ္။ သူဟာ အသက္ ၂ ႏွစ္သား အရြယ္တည္းက ပိုလီယိုေၾကာင့္ ခါးကေနျပီး ေအာက္ပိုင္းေသခဲ့ရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အစ္မအၾကီးဆံုးက သူ႕ကို ေက်ာင္းကို အျမဲခ်ီပို႔ေပးျပီး ေက်ာင္းဆက္တက္ ေစခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ သူဟာ စေကာလားရွစ္ရၿပီး ဆရာ၀န္တေယာက္ ျဖစ္တဲ့အထိ ထူးခြ်န္ခဲ့တယ္။ ေအာက္ပိုင္းေသေနတဲ့ အခ်က္ကို အေလွ်ာ့ မေပးဘဲ ဘီးတပ္ကုလားထုိင္ကို သံုးျပီး မာရသြန္ေတြမွာ ဆက္တိုက္ အေျပး၀င္ျပိဳင္ခဲ့တယ္။ နိုင္ငံတကာကို သြားျပီးေတာ့လည္း ေဟာေျပာပြဲေတြ လုပ္သလို လူမႈေရး အကူအညီ အဖြဲ႔ေတြ အတြက္လည္း ရန္ပံုေငြ ႐ွာေဖြေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူဟာ တကယ္လို႔သာ ပိုလီယိုေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္က်ျပီး ဘ၀မွာ အံတုလို႔ ဇြဲရွိရွိနဲ႔ မၾကိဳးစားခဲ့ရင္ ခုလို အေျခအေန ျဖစ္လာနုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
တခ်ိဳ႕လူငယ္ေတြဟာ ျပည္ပထြက္ႏိုင္မွပဲ ဘ၀မွာ ပညာေတြရၿပီး ဘ၀တက္လမ္းျမင့္မယ္လို႔ ျမင္တတ္ ၾကပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ ပညာဆိုတာ ဘယ္ေနရာမွမဆို ယူတတ္ရင္ ရပါတယ္။ ပညာဆိုရာမွာ အတန္းပညာသာမက ဘ၀ပညာဆိုတာလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ဘ၀ပညာ ဆိုတာကေတာ့ လက္ေတြ႕ ေလ့လာဆည္းပူးျပီး ရရွိႏိုင္တဲ့ လက္မႈပညာ၊ အတတ္ပညာ စသည္တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာတစ္ခု ေျပာရရင္ေတာ့ … မေလးရွားနိုင္ငံကေန စကၤာပူႏိုင္ငံမွာ လာအေျခခ်ေနထိုင္တဲ့ David Gan ဆိုသူဟာ စာေတာင္ မဖတ္တတ္ မေရးတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ဆံပင္ညွပ္တဲ့ ပညာကို ၾကိဳးစားသင္ယူခဲ့တယ္ ေနာက္ျပီး အဲဒီအပိုင္းမွာလည္း ထူးခြ်န္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူဟာ စကၤာပူႏိုင္ငံက နာမည္ႀကီး မင္းသမီးေတြရဲ႕ ပင္တိုင္ဆံပင္ညွပ္ေပးသူ ျဖစ္လာျပီး ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးနဲ႔ အတူ ခ်မ္းသာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာပါတယ္။
အဲလိုဆို အတန္းပညာဟာ အေရးမပါေတာ့ဘူးလားလို႔ ေမးစရာျဖစ္လာနို္င္ပါတယ္။ David Gan ဟာ ဆံပင္ညွပ္သူေတြ အမ်ားၾကီးထဲမွာ ထူးခြ်န္ခဲ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ခုလို အေျခအေနျဖစ္လာတယ္။ အထက္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ Oprah Winfrey, Liz Murray, Dr. William Tan တို႔ဟာ အတန္းပညာမွာထူးခြ်န္ခဲ့လို ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္မႈတိုးတက္မႈကို ရရွိသြားတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ အတန္းပညာဟာ အေရးပါသလို ဘ၀ပညာကလည္း အေရးပါပါတယ္။ ဘယ္ပညာမဆို ထူးခြ်န္ဖို႔က အဓိကပါ။
တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာဟာ မၿပီးဆံုးနိုင္တဲ့ ပညာေတြကို ရွာေဖြေနရတဲ့ ေနရာတစ္ခုလိုပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ တစ္သက္တာ သင္ယူေရး (lifelong learning) ဆိုတာကို လူေတြ လက္ခံလာၾကပါတယ္။ ဘ၀တစ္သက္လံုး ေက်ာင္းတက္ျပီး သင္ယူဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို ဘ၀တသက္တာတြက္ ကိုယ့္ဘာသာ ဗဟုသုတ ပညာေတြကို ဘယ္လိုသင္ယူရမယ္ဆိုတဲ့ နည္းလမ္းေတြ ဘယ္လိုသင္ယူသင့္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္မိ်ဳးေတြကို အားေပးျပီး ေက်ာင္းမွာတည္းက ေလ့က်င့္ေစၾကပါတယ္။
အဲဒီနည္းလမ္းေတြထဲက တစ္ခုကေတာ့ အင္တာနက္ကိုသံုးျပီး အင္ေဖာ္ေမးရွင္းရွာတာပါပဲ။ အင္တာနက္ဆိုတာ ကမာၻတ၀ွမ္းမွာ က်ယ္ျပန္႔လာသလို ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း အင္တာနက္ဆိုတာ ရွိလာပါတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ေက်ာင္းသားေတြကို ညြန္ျပရာမွာ အင္တာနက္ကိုသံုးျပီး ဗဟုသုတအခ်က္အလက္ေတြ အတန္းပညာေရးပိုင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေထာက္အကူေတြ ကို ဘယ္လိုရွာရမယ္ ဆိုတာေတြ ျပသေပးသင့္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး စာသင္ၾကားတဲ့အခါမွာလည္း အင္တာနက္ေပၚက ရႏိုင္တဲ့ စိတ္၀င္စားစရာ အခ်က္အလက္ေတြကို သင္ခန္းစာ အေထာက္အကူအျဖစ္ သံုးႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း ႏိုင္ငံရပ္ျခားေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြနဲ႔ အင္တာနက္မွာ စကားေျပာ အသိအကြ်မ္း ျဖစ္ၾကရင္ေတာင္ သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀အေတြ႕အၾကံဳ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့သူျဖစ္ခဲ့ရင္ ေက်ာင္းရဲ႕ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို ဗဟုသုတရေအာင္ ေလ့လာသင့္တဲ့အေၾကာင္း သတင္း၀က္ဆိုဒ္ေတြ ဖတ္ျပီးေတာ့ မ်က္စိပြင့္ နားပြင့္ဆိုတာမိ်ဳး ျဖစ္ေစတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပသင့္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ ယိုယြင္းလာတဲ့ ပညာေရးစနစ္ကို ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက မိ်ဳးဆက္သစ္ေတြအတြက္ တိုးတက္ရာလမ္းစေတြကို ေဖာ္ျပေပးႏိုင္မယ့္သူေတြထဲမွာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြဟာ အဓိကအခန္းက႑က ပါ၀င္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နာသံုးနာနဲ႔ ရပ္တည္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဆရာ၊ ဆရာမေတြဟာ သူတို႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ဘ၀ေတြ တိုးတက္လာေအာင္ အေထာက္အကူျဖစ္ေစမယ့္ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ အတန္းပညာ၊ ဘ၀ပညာ၊ အသိဥာဏ္၊ တသက္တာ သင္ယူေရး စတာေတြကို ေသခ်ာလမ္းညႊန္ႏိုင္ၾကမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက မိ်ဳးဆက္သစ္ေတြအတြက္ တိုးတက္ေရးလမ္းစေတြ ရွာေဖြေတြ႕ဖို႔ အခြင့္အလမ္းေတြ ပိုမ်ားလာမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါေတာ့တယ္။ ။
စိုးစိုး
Read more: မ်ဳိးဆက္သစ္တို႔တြက္ တိုးတက္ရာလမ္းစမ်ား ႐ွာေဖြစို႔ - Myanmar Network http://www.myanmar-network.net/forum/topic/show?id=3423487%3ATopic%3A231353&xgs=1&xg_source=msg_share_topic#ixzz1PjdKGU5Q
No comments:
Post a Comment